YALNIZ KALMADAN YALNIZ KALMA

Eski fotoğraflara bakıp yine Tülin ve Eda’yla geçirdiği zamanlara düşünmeye başlamıştı Başak.

‘’Cumartesileri ne keyifli olurdu. Sabah kalkar kahvaltı hazırlar çeşit çeşit tarifler yapar afiyetle yerdik. Üzerine kahvelerimizi içip espriler yapıp gözümüzden yaş gelene kadar gülerdik. Sonra kendimizi dışarı atar, bisikletlerimizi alıp sahilde bisiklete binerdik, hava soğuksa yürürdük. Ama böyle yorgunluktan ilerleyemez hale gelinceye kadar. Hakkını verirdik. Hava sıcaksa çimlere oturup kitabımızı okurduk, soğuksa sıcacık bir kafeye. Yorgun bir şekilde eve gelince de bir güzel film açar, mısır patlatır çatır çutur ağzımızdan gelen seslerle filmi anlamaya çalışırdık.

Pazarları daha çok evde takılır, öğlene kadar uyur, evi temizler, yemek yapar, hayaller kurardık…

Hafta içi tabi iş başı… İşteyken bile hemen eve dönmek isterdim. Başka kimseye de ihtiyaç duymazdım. Ne gerek vardı ki? Dünyanın en iyi arkadaşlığı bizimki değil miydi?

Şimdi yaptığıma bak. Tek başıma fotoğraflara bakıyorum. Tülin yurtdışına çıktı, Eda evlendi başka bir şehre taşındı. Yapayalnız kaldım.

Gerçekten kendimi hayattan ve insanlardan soyutlamışım uzun zamandır. Kimseyle ortak bir nokta bulamıyorum, hiçbir ortama kendimi ait hissetmiyorum. Çok çekiniyorum da. Yapayalnızım. Bir kahve içecek, bir ihtiyacım olsa arayacak bile kimsem kalmamış... Önceden istemezdim şimdi ise istiyorum ama olmuyor tıkanıp kalıyorum."

Başak bunları zihninde evirip çevirip  cevapları arıyordu. Derken annesinin o zamanlar hiç umursamadığı uyarılarını hatırladı. Kulaklarında yankılanıyordu.

“Kızım insanın hayatındaki ilişkilerde güvendiği insanlar olması çok önemli. Bu konuda çok mutluyum. Güvendiğin, eğlendiğin arkadaşların var.”

İnsan insana muhtaç. Çünkü bizim çok çok fazla ihtiyacımız var. Yemeğe, içmeye, barınmaya, ısınmaya, serinlemeye, sevmeye, sevilmeye, anlaşılmaya, anlatmaya, işe alınmaya, patronsa işçi almaya, bir ürün tasarladıysa satmaya, ihtiyacı olan ürünü satan esnafa… Say say bitmez. Bildiğimiz bilmediğimiz bir dolu ihtiyaç…

Sen insanların içinde oldukça dışa dönük oldukça bunun içinde kalırsın. Öğrenirsin, öğretirsin, bu hayatta gelişirsin. İhtiyaçlarını karşılar, ihtiyaç karşılaşırsın. Hatta yakın ilişkilerindeki insanlara da faydan olur. Onlara da elin dolu gelirsin. Farklı konularda marifetlerin olur.

Dışa dönük oldukça öğrenirsin, öğretirsin, gelişirsin…

"Annem benim bilmediğim şeyler biliyordu. Bazen hayatta her şeyi bildiğimi sanıp benim için kritik olan uyarıları kaçıyorum gerçekten… O anda düzenim bozulmasın istiyorum. Halimden memnunum diyorum. Aman dur şimdi kim uğraşacak diyorum. Sonra canım acıyınca böyle kara kara düşünüyorum…

Yalnız kalmadan önce yalnız kalmamayı öğrenmeliydim.

Yakın arkadaşlarım olunca ihtiyacım yok sandım ama aslında onlar varken bile ne kadar çok ihtiyacım varmış. Hayatta ilişkiler sadece gülüp eğlenmek için de kurulmuyormuş. Hepsinin yeri farklıymış. İş, eş, arkadaş, komşu, esnaf bir dolu insan…"

Doğru ilişkiler kurabilmek mutlu olmak demek aslında. Hayat tek başına veya birkaç kişiyle yürüyebileceğin bir sistemde değil…

O zaman nasıl iletişime açık, dışa dönük olurum? Nasıl girişken, marifetli bir yapıya sahip olurum?

Bunun bir yöntemi olmalı….

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

Bu hayatta insanlar iyi insanlarla karşılaşırlar... Aslında bu çok önemli değildir... Mesele iyi insanlarla birlikte olabilmek, "iyi insanlarla iyi ilişki kurabilmektir!.. 

YAHYA HAMURCU

&

 KİM KİMDİR  

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ

&