Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

Sürekli başarısızlıkla karşılaştığında, "Benden olmuyor" diyerek pes ettiğinde, "İradesizim, yapamıyorum" diye kendine kızdığında... Bil ki sadece yöntemin yanlıştı, O sen değildin, Henüz geçek senle tanışmadın... Sakınmaya, Sakındıkça adımlarını sağlamlaştırmaya, Sınırlarını öğrenmeye, Ayrıldığın şeye dikiz aynasından bile bakmadan vedalaşmaya, Var mısın? & Deneyimsel Tasarım Öğretisi   insanın  mutlu, başarılı  olması ve   doyumlu ilişkiler  yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.  & “Meyveyi sonunda aldıysan ağaçtan, Dallara tutunurken… Zorlansan ne fark eder, Zorlanmasan ne? Elin kanasa ve düşsen ağaçtan.. Şifanı veren yerde bekliyorsa, Ve seni yerden kaldıracak olan… Canın acısa ne fark eder… Acımasa ne?” YAHYA HAMURCU & &   KİM KİMDİR İLİŞKİLERDE USTALIK BAŞARI PSİKOLOJİSİ

Mevsim, üniversite eğitimi için baba ocağından çıkalı neredeyse iki sene olmuştu. Gittiği yerde, yurt yerine bir arkadaşı ile evde kalmayı tercih etmişti. Mutlaka avantajlı yanları vardı bu seçiminin ancak bir o kadar da dezavantajı da olacaktı.  Öğrencilikte; okul, dersler, sınavların yanı sıra Mevsim için bir de evin ayrı sorumluluğu oluşmuştu. Okul çıkışı dersleri haricinde evde yapacaklarını düşünüyordu. Yıkanması gereken çamaşırlar, açlıktan zil çalan karnını doyurmak için yapacağı yemek ve çalışması gereken vize sınavları… “Eh bunları nasıl yetiştireceğim!” diye düşüncelere dalmıştı. Bunları düşünürken bir tarafı da sabaha kadar uyumak istiyordu.  İki yıl geçmişti ama Mevsim hala bazı şeylere yetişemiyordu. “Ben bekarım ama evli çocuklu ve çalışan insanlar tüm bu koşturmacayı nasıl organize ediyorlar acaba” diye düşündü. Bir an önce işlerini yoluna koyabilmeyi umarak eve geldi. Temizliğini bitirdi ve yemek yapmak için annesini aradı. Yaparken zorlandığı ama yerken bayıld...

Balkonda çamaşırları asmak için masanın üstüne çıktı. Artık balkon duvarları ile aynı seviyedeydi. Ufacık bir dengesizlikte 5. Kattan aşağıya düşmesi an meselesiydi. Ama o hiç tedirgin değildi. Böyle olması işine gelirmiş gibi masanın ucuna kadar gitti. Çamaşırları tek tek çırpıp asarken ağır çekimdeymiş gibi hareket ediyordu. Sebebi bitmek bilmeyen yoğunluğunun getirdiği yorgunluktu. Uyumakla geçmeyen… Sıcak suyun çözemediği kas katılık… Kendini yalnız hissediyordu... Martı sesleri, caddeden geçen araçlar, korna sesleri, yürüyen insanların sohbetleri… Ve tüm bunların belli belirsiz duyulmasına sebep olan kafasının içinden geçen sesler. Sanki herkes bir olmuş da ona ‘her şey senin suçun’ diyordu. Çalışmasına evi geçindirmesine, ev işlerine de koşturmasına, alışverişten çöpleri atmaya kadar her işi yapmasına rağmen, sen ne yaptın ki? -Çamaşırları makineye atmadın mı? -Gömleğimi ütülemedin mi? -Çorabın teki nerde? -Yemek var mı? -Bu koku ne? Şu tuvaleti adam akıllı temizle? -Maaşın yatma...

- Ben yeni bir süpürge arıyorum. - Nasıl bir süpürge istersiniz? - Güçlü olsun tabi de hangi konuda mesela? Neyi süpürse temiz olur her yer? Tekrar her yer kısa sürede battıktan sonra temizlik de tat vermiyor değil mi? Deli demeyeceklerini bilse insan aslında şunu söylerdi belki de... - Kirlenmeyi engelleyecek bir şey var mı elinizde? Yani dağıldıktan sonra toplama konusunda çok marka, ürün var da diğeri de olabilir mi acaba?” Bir şeyler ortaya çıktıktan sonra onları temizleme çabası iyi de... Başka bir yöntem geliştiremez mi insan? Şimdi böyle düşününce bana sadece kirler için bir süpürge lazım değil aslında... Hayatımda da tam olarak böyle ilerliyor tüm sahneler. Önce ortalık karışıyor, sonra ben toparlamaya koyuluyorum. Toparlama konusunda yöntemler arıyorum hep. Geçen gün mesela sinirlendim bağırdım kıyameti kopardım evde. Sonra aynı evin dağılması gibi hayatımız dağıldı. Bugün burada bir süpürge almaya geldiğim gibi, başladım araştırmaya... Bu karışıklığı ne temizler acaba? Yani y...