Deneyimsel Öğreti ve Bilinç

  Dedeciğim, Ne zamandır seninle görüşemedik, çok özledim seni. Görüşmeyeli bende birçok değişiklik oldu. Boyum uzadı, vücudum değişti. Dedeciğim, inanır mısın sesim bile kalınlaştı. Yüzümde görmekten nefret ettiğim sivilcelerimin çıktığını anlatmak bile istemiyorum. Derslerimi sorarsan, derslerle başım belada. Notlarım biraz düştü. Ders çalışasım gelmiyor bu sıralar. Kankalarımla takılmak daha çok hoşuma gidiyor.  Onlar benim on numara beş yıldız dostlarım. Arada atışsak da onlar beni çok iyi anlıyor. Ama bizimkiler… Bizimkiler beni hiç anlamıyorlar. Saçlarımı uzatmak istiyorum. ‘Olmaz okul var, okula öyle gidilmez, yasak.’ diyorlar. Giyimime, dinlediğim müziklere karışıyorlar. Her şeyime laf söylüyorlar. Boş yapıyorlar. Şeyyy, yani gereksiz konuşuyorlar demek istedim. Biz kankalarla aramızda böyle konuşuyoruz da. Adeta benim üstüme üstüme geliyorlar. Atışmalarımız da cabası… Geçenlerde annemi çok kırdım. Sonra ben de üzüldüm ama ne yapayım bilmiyorum. Ayrı eve çıkacağım günl...

Dedeciğim, Bu sene benim sınav senem. Aslında her sene sınavlarla dolu bir sene oluyor ama bu başka. Bu sene hangi liseye gideceğim? Bunun sınavını vereceğim. Ahh bir de sınav stresi olmasa! Dedeciğim, çok çalışıyorum. Hem de çok… Konuştuğumuz gibi senin verdiğin taktikleri uyguluyorum merak etme. Beni bilinç lendirdiğin için de teşekkür ederim. Planlamamı yaptım. İşlerimi öncelik sırasına koydum. Aynen senin önce hayvanlara bakıp sonra bağ bahçeye gitmen gibi. Sınav için kendime küçük küçük hedefler belirledim. Azla başladım çalışmaya. Az konu, az çalışma süresi. Acelemiz yok ne de olsa. Mesela en zorlandığım derse sabah kalkar kalkmaz çalışıyorum. Zihnimi zorluyorum. Ama öyle çok değil, beş dakikacık. Dediğin gibi, o beş dakikalar uzamaya başladı bile. Senin taktiklerin çok işe yarıyor gerçekten. Sabah kalkıp işe koyulman, bir işi bitirip diğer işe başlaman… ben de öyle yapıyorum. Okuldan gelir gelmez hemen açıyorum kitabımı defterimi. Birkaç satır okuyup kapatıyorum. Köyde önce vişn...

Aslan dedeciğim, Annem geçenlerde bana “Zamane çocukları işte…” dedi suçlarcasına. Hakikaten, zamane çocukları zamandan dolayı mı bu ismi aldılar? Hangi zaman dedeciğim? Dünkü zamanın suçu değil de şimdiki zamanın suçu mu çocukların böyle olması? Zaman mı her şeyin sorumlusu? “Böyle derken?” diyorsun, biliyorum. Evet evet, annem bana diyor ki “Zamane çocukları ne kadar da düzensiz!” Haksız da sayılmaz sanki… Benim odam birazcık dağınık . Çekmecem birazcık karışık. Masamın üstü de doğrusu öyle kitap gibi dediklerinden sayılmaz. Bütün bunlara rağmen ne ararsam bulabiliyorum o karışıklığın içinde. Ben aslında halimden memnunum dedeciğim. Ama annem… Bazen okulda suluğumu, kalemimi, kitabımı unutabiliyorum. Bir keresinde dişlerimde sorun olduğu için taktığım damaklığımı bile unutup beslenme örtümü çöpe çırpınca içinden düşmüş gitmiş. Aradık aradık ama bulamadık. Ara sıra, yapmış olduğum ödevimi de evde unutup okula gitmişliğim yok değil. Hatta evden ev terliklerimle çıkıp okul yolundan dönm...