BANA KADERİMİN BİR OYUNU MU BU? - Bölüm 2

Sıla ve Ömer ilişkilerinin altıncı ayına gelmişlerdi. Günler ne çabuk geçmişti. Kafede karşılaştıkları akşam daha dün gibi hatırlarındaydı…

Bu zaman içerisinde Ömer işlerini ilerletmişti. İkinci kafesini açmayı ve kafe stilinde farklılıklar yapmayı planlıyordu. Günleri eskiye nazaran daha yoğun geçiyordu. Mobilyalar, resmi işlemler, tasarımlar, düzenlemeler, eksikler… 

Ömer’in gündeminde artık yeni kafe vardı. Yoğunluğu sebebiyle de Sıla ile eskisi kadar ilgilenemez olmuştu. Sıla ise bu durumdan rahatsız olmuştu. Şikayetleri de artmaya başlamıştı. 

“Bugün nasılsın? Günün nasıl geçti? Yemeğini yedin mi? Ben yokken neler yaptın?” gibi soruların yerini artık;

“Neden eskisi gibi değiliz? Beni artık sevmiyor musun? Gün içinde hiç mi aklına gelmiyorum? Özlemiyor musun? İnsan bir arar, hiç mi merak etmiyorsun beni, hani gelecektin?” gibi sorular almıştı. 

Ömer ise;

“Seni sevmez olur muyum hayatım. Tabii ki seviyorum sadece biraz zaman ver, ben de çok yoruluyorum. Yeni kafe bizi epey koşturuyor.” gibi türlü türlü cümleler sarf etse de Sıla için bu yeterli olmuyordu. Daha fazlasını istiyordu. İlginin hep üzerinde kalmasını istiyordu. 

“Ömer benden ilgisini çekerse başkasına ilgi duymaya başlar” düşüncesi dolaşıyordu zihninin bir yerlerinde.

Bir taraf talep ediyor, diğer taraf sürekli kendini açıklama yaparken buluyordu. Sıla, sanki anlamak istemiyordu Ömer’i. Onunla daha az ilgilenmesini sevgisizlik zannediyordu. İlk zamanlardaki yoğun ilgiyi istiyordu ve yaşadıkları bu süreci kabullenemiyordu.

Ömer de bir türlü anlatamıyordu derdini. Ne kadar anlatırsa o kadar anlaşılamıyordu sanki. İlk zamanlardaki Sıla yok olmuştu. Ömer’i anlayan, sevgisini gösteren, kırmaktan çekinen Sıla gitmiş, yerine anlayışsız, kaba biri gelmişti sanki. Ömer’in sevgisi ise hala aynıydı, değişmemişti. Sadece yeni kararlarının yoğunluğu vardı hayatında. 

İnsan kendini ifade ederek nasıl daha da yalnızlaşırdı ki? 

Hayatta bazen bu yanılgıya kapılabiliyordu insan. Sanki daha detay bilgi verirse karşı taraf kendisini daha iyi anlar, problemleri çözülür diye düşünürdü. Ancak işlerin öyle dönmediğini hayat tekrar tekrar hatırlatıyordu. 

İnsan hep “Ben eksik ifade etmişimdir” diye düşünüp, ifadelerine iki üç kelime daha ekleme ihtiyacı hissediyordu. Oysa karşısındakinin anlamaya gönlü yoksa anlamıyor; anlamak isteyen susma anından bile pay çıkarıyordu. 

Ve artık Sıla ile Ömer’in ilişkileri bu sebepten kopma noktasına gelmişti. 

 

Sıla türlü düşünceler içerisinde kendini yiyip bitirirken farkında olmadan daha çok bağlanıyordu Ömer’e. Kaybetme korkusu gittikçe artıyor, korkusu arttıkça istemsizce Ömer’in üstüne daha çok düşüyordu. Zaman zaman içinde Ömer’i zalim ilan edip, önce sayıp sövüyor, sonra kendini haksız bularak bu sefer kendine kızıyordu. Günün sonunda kendini Ömer’e bir dolu özür mesajı atarken buluyordu.

Kısır bir döngünün içindeydi sanki. Korkuyordu ve korktukça eskisi gibi davranmaktan alıkoyamıyordu kendini. Bir anda eski yöntemlerini kullanmaya geri dönmüş ve farkına bile varmadan önceki ilişkisinde yaptığı davranışlarını sergiler olmuştu. Yine hayatının merkezine Ömer’i koymuş, aramadan duramaz olmuştu. Başkalarıyla iletişimi kesmiş; kendini düşünemez olmuştu. En yakın arkadaşı Göksu ile en son ne zaman görüşmüştü, hatırlamıyordu bile. Yine özleyen, telefonun başında çaresiz bekleyen, üzülen kendisiydi.

Ömer ise gittikçe ümidini kaybederek umursamaz olmaya başlamıştı... “Nasıl olsa beni anlamayacak.” diye anlatmaktan da vazgeçmişti kendini, telefonlarını açmaz olmuştu. Artık tak etmişti. Sevdiği kadın tarafından desteklenmiyordu ve “Bitecekse bitsin. Bir ilişki böyle devam etmez.” moduna girmişti. 

Nihayetinde de öyle oldu…

Sıla’nın tek bir isteğine daha tahammülü kalmamıştı Ömer’in. Telefonda Sıla yine sitem ederken “Yetemiyorum demek ki sana, olmuyor. Ben bitirmek istiyorum” diyerek ilişkilerini bıçak gibi kesip atmıştı.

Ve derin bir sessizlik... Sıla şok içindeydi. Yine terk edilmişti, öyle mi?

Tekrardan aynı şeyi yaşamıştı, kendini yapayalnız hissediyordu. Çok da sevilmişti ama yetmemişti.

İlişkileri bu noktaya nasıl gelmişti peki? 

Sıla bir türlü anlam veremiyordu bu duruma. Hıçkırıklar içinde ağlarken,

“İşin sonunda neden hep terk edilen taraf ben oluyorum, neden bekleyen, neden daha çok seven taraf benim, hiç mi sevilmeyi hak etmedim…” diye düşünmekten kendini alamıyordu.

Sahi neden sevmemişlerdi Sıla’yı? 

Buna sevilmemek denebilir miydi? 

Neden terk edilen hep oydu? 

Neden bu tekrarlayan döngüler içerisinde buluyordu kendini sürekli?

BANA KADERİMİN BİR OYUNU MU BU? - Bölüm 1

BANA KADERİMİN BİR OYUNUMU BU? - Bölüm 3

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ