PARDON, ACABA “HAYIR” NASIL DENİLİR?

 

Hani bazen bulaşık yıkarken rastlarız ya inatçı lekedir adları. Süngerle çıkmaz, tırnağın sonra tel devreye girer, “I ı çıkmıyor.” “Tamam şimdi görürsün, sert olmamı istedin sanırım. İşte seni oradan kazıma zamanı” artık bir bıçak, kaşık veya neyse, daha sert bir cisimle lekeyi kazıyarak çıkartmaya çalışırız. Hatta sert cisimle bile o inatçı lekeyi çıkartmakta zorlanırız bazen.

Temizleyince de “Oh be kurtuldum şu inatçı lekeden.” Nasıl rahatlıyor insan, zor işi başarmış gibi. Sonrasında o bulaşık daha keyifli yıkanır, paklanır mutfak. Zorlayıcı bir engeldi o an uğraştırdı, canımı sıktı, ortadan kaldırınca aktı gitti iş.

Ya da bir yazılımcının program yazarken karşılaştığı bir virgül hatasını bulmak için saatlerini harcaması gibi. Ama bulunca da dosyayı tamamlamış, üzerinden yük kalkmış gibi hissediyor olması. Süratle ilerliyor artık yazdığı programda.

 

İşte hayatımızda da inatçı leke gibi bizi zorlayan, bir virgül kadar küçük ama zihnimizde kocaman olan yapmakta zorlandığımız şeyler var. İrili ufaklı şeyler ama yapmakta zorlanırız.

Düşününce ancak bulabileceğimiz şeyler tabi… durduk yere nerden bilebilirim ki! 

“Benim zorlandığım şey mi var? Peki neymiş o?”

Çünkü insan genelde yapmakta zorlandığı şeyleri, zorlanıyor olarak düşünmek veya görmek istemez. Onu genelde görmezden gelir. Üstünü örter, açığa çıkartan birileri de olursa lafı değiştirmek ister.

“Neyse canım, ne diyorduk?” 

“Ya boş ver onu, asıl sen ne zaman terfi ediyorsun onu söyle bana.” 

Bu söyleşide arka planda zihinden de şuna benzer şeyler geçer insanın “Bak az önce konuştuğumuz her neyse pek hoşuma gitmedi. Ben zaten oraları çok düşünmediğim için senin sorularında biraz zihnimi yordu. Açıkçası şu an bunlara girmek pek de işime gelmiyor.” Yani o geçiştirme cümle kalıplarının altında yatan asıl cümleler bunlardı. 

Peki, nasıl insanın bu kadar kendisine bile itiraf etmek istemediği, zorlandığı durumları olur?

Mesela bazı insanlar “Evet” demeyi öyle ustalaştırmış ki;

“Anne, akşam pirzola yanına soslu makarna, birde kızarmış patates istiyorum.” – Evet oğlum…

“Abla bizim peynir siparişleri yine sen verir misin?” – Evet tabi…

“Anne, çarşaflarımı hafta da bir değiştir yoksa rahat uyuyamıyorum.” –Evet yavrum…

“İlaçlarımın saatleri geldi ver de içeyim hanım.” –Evet Bey, tabi…

“Akşam yine mesai yazmışlar bana :( sen kalırsın değil mi? Benim önemli bir işim var.” -Evet kalırım…

Bunlar daha ne ki! Çok evet var çuvalda. 

Çok şeye evet diyerek daha kıymetli olacağını düşünürler. Bazıları da tam tersi Evet’i kelime haznesinden çıkartmış yerine Hayır’ı koymuş.  Aksini söylemek zor geliyor onlara da.

 

Biz hayır diyene değil de şimdilik evet de takılı kalan bakacak olursak;

Neden hayır demek zor gelir?

Evetler çoğaldıkça, altında geri alamayacağımız sözlerde vermiş olabilir miyiz? Evet dediğimiz şeyi yapmaya gücümüz yetmiyor ama yine evet diyoruz. Sonra arka planda sıkışık kalple gezen biri haline dönüşmüşüz. Problemi seçemediğimiz için tenis kortunda, kırık raketle sağdan soldan gelen topları karşılamaya çalışıyoruz. Sonrasında nefes nefese kaldığımız fark ediyoruz. 

İşte tam da burada, çok küçük bir kelime “evet” acaba zorlandığım yeri temsil ediyor olabilir mi?

“Ya küserse ya kızarsa ya fırsatı kaçırırsam ya beni beğenmezse ya övmezse…” Zihnimizi meşgul tuttuğumuz bu kavramlarla, gelen soruya bazen istemediğimiz halde, bile bile evet diyebiliyoruz. Sonra kendimizle kavga ederken buluyoruz kendimizi :) “Bak oğlum yine aynı şeyi yaptın”, “Ah be kızım niye her defasında ok dersin ki?” 

Hayatta her şeyin bir zıddı vardır. Zorlandığımız yer kadar zorlanmadığımı yerler de var. Yani yapmakta zorlanmadığımız şeyler de var. 

Peki ben bunların ne olduğunu hiç düşündüm mü?

 

Çünkü bir soru geldiğinde cevap vermeden önce düşüncemiz ile baş başa kalıyoruz. Cevabını verdikten sonra uyguluyoruz. Sonrasında da tekrar düşünmemize gerek kalmadan aynı soruya aynı cevabı vermeye başlıyoruz.

“Kahvenin yanına tatlı alır mısın?” düşündüm… “Evet” ikisi bir arada güzel oluyor. Bunu da onayladım ve sonrasında kahvemi tatlı ile buluşturmaya tereddüt etmiyorum. Kahveyi sade içmek aklıma gelmiyor, bununla ilgili bir soru gelene kadar.

O zaman çok ise “Evet” lerimiz üzerine düşünme zamanı gelmemiş midir? 

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

 &

"Her düşmüşün asıl sorusudur... 
Peki nasıl değişirim, nasıl toparlanırım sorusu…
Bugün yapabileceğin kadar küçük iyi işleri küçümseyip ertelemeyerek…
Bugün yapamayacağın büyük işlerin hayalinde oyalanmayarak..."

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ