DÜŞÜNÜYOR MUYUZ?

"Hiç düşünmez misin?" der tekrar tekrar…

Evet hiç düşünüyor muyuz acaba?

Peki, düşünmek nedir gerçekten?

"Çok düşündüm ama işin içinden çıkamadım." deriz.

"Sabaha kadar ağlaya ağlaya onu düşündüm." deyip düşündüğümüzü zannederiz.

Sonra ise "Şöyle olmalıydı." ya da "Hep bunun yüzünden." derken buluruz kendimizi.

O kadar düşündük ama yine bir sonuç elde edemedik gibi gelir.

Gerçekten düşünebildik mi ya da nasıl düşünürüz?

 İnsan öğrenmek istediği veya merak ettiği şey hakkında kendine soru sorduğunda düşünmeye de başlar. Soru ile kendini düşünmeye davet eder ve içindeki sistemi çalıştırmaya başlar.

Yani zihnimizi, bilincimizi açık tutan şey soru sormaktan geçer.

Aslında zihnimiz bunu sürekli yapmakta. Arkadaşıma bakıp onun adını söylerken bile, zihnimde salisenin belki de bindi biri kadar kısa bir sürede "Bu kişi kim?", "Adı ne?" gibi sorular sorulup cevapları verilmekte. Sonra bu irdelemelerin sonuçları zihnimiz tarafından bize sunulmakta.

Zihnimiz bu işlemi o kadar kısa sürede gerçekleştiriyor ki otomatikleşmiş bir sistem gibi farkına dahi varamıyoruz. 

Odamızdaki masamız, gittiğimiz yol, biricik çocuğumuz... Zihnimiz her gün bunlar için sürekli bir tanımlama yapmakta, gelen sorulara cevap vermekte.

Bir şeyi yeni öğrenirken de hep soruyla başlanır. Bu yüzden sorularımızın kalitesi öğrenmemizin kalitesini etkiler. Burada vereceğimiz cevaplar önemlidir. Çünkü hayatımızın geri kalanında vereceğimiz tüm tepkiler bu cevaplara bağlıdır. 

Örneğin limon ile ilk tanışmamızda ona ekşi tanımını verdikten sonra artık hiç düşünmeden limon gördüğümüzde ekşi tepkisini vermekteyiz. Çünkü zihnimiz bu cevabı kodlamış bulunmakta. 

Dolayısıyla kodlanmış cevaplarımız artık düşünce dünyamızın dışında otomatik cevaplar haline gelmektedir. Böylece düşünmeden cevap verebilir oluyoruz. ‘Limon ekşidir.’ diyoruz.

Peki, hayatımızda bazı sorulara yanlış cevaplar verdiysek ne olacak? Bu cevabı kodlayan zihnimiz artık o sorular geldiğinde hep o cevabı vererek yanlış tepki vermemize mi sebep olacak?

Örneğin sonradan taşındığımız o ev, mahalleyi sıkıcı bulduysak zihnimiz bu cevabı kodlayıp ne zaman orayı düşünsek veya civarından geçsek aynı sıkıcı duyguyu hissederiz.

Bazılarımız yağmurlu havalarda “ay içim sıkılıyor” der.

Pazartesi gününün birçok insan tarafından zor bir gün olarak adlandırılması da bu sebepten olabilir mi? 

Bu hisler ya da düşünceler gerçeğe ne kadar yakın? Yani gerçekten de o mahalle, o ev ya da o gün o kadar sıkıcı mıydı?

İşte şimdi düşünmeye başlıyor insan.

Düşünce, bizi yaşadığımız olayların sonucunda oluşturduğumuz yanlış yargılarımızdan kurtaran şeydir aslında.

Yani düşününce insan doğru ile yanlışı, güzel ile çirkini ayırt edebilir de oluyor.

Bunun için birazcık isteklerimizden ve duygularımızdan sıyrılmak yeterli.

O mahalleyi sıkıcı yapan diğer mahalledeki arkadaşlarımızın orada olmaması olabilir miydi?

Oysa orada da yine arkadaşlar edebilirdik.

Yağmurlu havayı kasvetli yapan, güneşli havalardaki gezmelerimiz, dışarı çıkabilmemiz olabilir miydi?

Oysa yağmurlu havada gezmenin tadı da bir başkadır.

Pazartesi’yi sevimsiz yapan hafta sonu tadına doyamadığımız tatilimizin hemen ertesi günü olması olabilir mi? 

Evet, gerçekten de sorular doğru sorulduğunda cevaplar geliyordu. Düşününce, her şey aydınlanıyordu. Bunun için sadece biraz bilinç açıklığına ihtiyaç vardı.

Bilincimizin açıklığı için ise isteklerimizden biraz uzaklaşmamız gerekebilir.

O zaman bu nasıl mümkün olabilir?

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar.

 &

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

YAHYA HAMURCU

&

&

 KİM KİMDİR

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ