BİR AŞK HİKAYESİ

Siyah kazağı beyaz tenine ne çok yakışmıştı; zıt olan şeylerin ilk bakıştaki şu uyumlu görüntüsü nasıl da cezbediyordu insanı. Ama bu yetmemiş, kırmızı bir ceketle de kombinini cıvıl cıvıl bir hale getirmişti. Aynada kendini şöyle bir süzdü; saçı, makyajı, kıyafeti ve çantası…

Ajandasını da aldı ve artık hazırdı. Saatine baktı toplantıya 45 dakika kalmıştı.

Nermin toplantı yerine vardığında toplantının başlamasına daha 15 dakika vardı. Kendisini karşılayan beyefendi "Hoş geldiniz, erkencisiniz, isterseniz bir şeyler ikram edelim, isterseniz Müdür Bey’e haber edeyim, hemen proje için görüşmeye başlayabiliriz." dedi.

Nermin hemen işe başlamayı tercih edenlerdendi, kararları netti ve çoğu zaman tereddüt etmezdi. Kim bilir, belki de şimdiye kadar çok kafasını karıştıracak bir soru gelmemişti…

Nermin birkaç ay sürecek proje için destek vereceği birime kendini tanıttıktan sonra ajandasını ve not defterini açıp, dosya ile ilgili sorular sormaya başladı. Zaten daha kuruma gelmeden sorular üzerine düşünmüş, proje konusuna bilinç vermiş ve karşılaşacağı olası durumlar için hazırlık yapmıştı.

Söylenenleri tek tek not defterine not alıyor, bir yandan da verilen tarihleri ajandaya işliyordu. Nermin cevaplarını aldığı soruların üzerini kırmızı kalemle çiziyor, konuyla ilgili tüm detaylara hâkim olmak için tüm dikkatini veriyordu. Ne zaman not almak için defterine eğilse Müdür Bey ‘Çayları tazeleyelim’ diyor, çayın biri gidip biri geliyordu.

Nermin dikkatinin dağıtılmasını hiç sevmezdi! Gerildiğini hissedince çözümü 10 dakika mola vermekte buldu…

Nermin telefonuna baktı, şarjı bitmek üzereydi. Elini çantasına atıp hızlıca şarj aletini bulup çıkardı, kendi kendine ‘iyi ki düzenliyim, her şeyi kolayca bulmak ne büyük konfor’ diye gülümseyerek kafasını kaldırdığındaysa Müdür Suat Bey ile göz göze geldiler. Suat Bey gülümseyerek şarj aleti ve telefonu alıp şarja taktı. Nermin her işini kendi halletmeye alışmış biri olarak kendini garip hissetti. Neydi bu duygunun adı sahi? Birisinin onun için bir şey yapması…

Toplantıya tekrar başladıklarında Nermin arada Suat Bey’i gözlemlemeye çalıştı. Suat Bey’in rahat bir oturuş tarzı ve ekibindekilere karşı samimi tavırları vardı; espriliydi, çok konuşmuyor, pek not tutmuyordu. Nermin’in ajandasına not aldığı yerlerde Suat Bey ‘arkadaşlar siz bana bunu hatırlatırsınız’ diyor, fakat anlatılanları can kulağıyla, kimsenin sözünü kesmeden dinliyordu.

Toplantı bitmişti… Suat gülümseyerek ‘Nermin Hanım bi kahve?’ diye sordu.

Nermin ‘olur, biraz dosya üzerine konuşuruz.’ dediğinde Suat ‘toplantı bitti, üzerine ne konuşabiliriz ki? ’diyerek şaşkın bir yüz ifadesiyle baktı Nermin’e. Belli ki Suat, yalnızca Nermin’i tanımak istiyordu.

Nermin, onu tanımak isteyen birinin çok zahmete girmeden tanıyabileceği biriydi aslında. Net çizgileri olan, belirli yerlere giden, sınırlı sayıda kişilerle görüşen, fikirleri kolay değişmeyen biriydi. Kimileri onu sıkıcı ve katı bulsa da o halinden memnundu.

Toplantının özeti, Nermin neyse, Suat onun zıddıydı sanki. Bir insan ajandası olmadan, konuşmadan, kafa sallayarak , detaya takılmadan ve not tutmadan nasıl yaşayabilirdi?

Nermin ile Suat; başka tarzlara sahipti, ikisinin de marifetli olduğu yerler vardı. Eksiklikleri, güçlü oldukları özellikler, eğilimleri, tepkileri, seçimleri bambaşkaydı… Birinin eksik olduğu konuda her nasılsa diğeri iyiydi…

Adeta birbirlerini tamamlamak için dünyaya gelmiş iki kişiydi, Nermin ve Suat.

Farklı olanın bizden olmadığını sandığımızda yanılıyor olabilir miyiz?

Peki böylesi farklı mizaçlara sahip olanlar da aslında birbiri için yaratılmış olabilir mi?

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi insanın mutlu, başarılı olması ve doyumlu ilişkiler yaşaması için tutarlı, faydalı, uygulanabilir ve anlaşılır bilgiler sunar. 

&

Bu hayatta insanlar iyi insanlarla karşılaşırlar…

Aslında bu çok önemli değildir…

Mesele iyi insanlarla birlikte olabilmek, "iyi insanlarla iyi ilişki kurabilmektir"...

YAHYA HAMURCU

&

  KİM KİMDİR  

İLİŞKİLERDE USTALIK

BAŞARI PSİKOLOJİSİ